Σαν χθες…
Κι ας πέρασαν 52 χρόνια από τη λαοθάλασσα της Φιλαδέλφειας!
Είναι τόσο αγαπητά και αξέχαστα τα παλιά, που και οι πάσχοντες από Αλτσχάιμερ μόνο αυτά ενθυμούνται, κάνοντας τους επιστήμονες να αναρωτιόνται, μα πως;
Οι Μεσσήνιοι της Αθήνας είχαν γιορτή κάθε Κυριακή! Και αυτό διότι θα ανέβαινε να αγωνιστεί στην Αθήνα η ομάδα του τόπου.
Ξεκίνησα να βλέπω την ΟΜΑΔΑ του τόπου μου από πολύ μικρός. Τότε ήταν ο Απόλλωνας. Στον Ταύρο πήγαμε με το πειρατικό του πατέρα μου, παίξαμε με τον Φωστήρα. Στον δρόμο, ο Δημήτρης ο Μπαρδουνιώτης, όλο έλεγε στο θείο μου τον Τάκη απ’ τον Μελιγαλά και στον σοφέρ τον πατέρα μου, καθώς και στον ηλεκτρολόγο αυτοκινήτων τον Νικολάου, με εμένα στην παρέα “μπανιστή” να βλέπω και να ακούω τις πράξεις τους…
– Ρε μάγκες, είναι ομαδάρα ο Φωστήρας, Θεός φυλάξει και δεν φάμε τριάρα (3άρα). Δεϊμέζης, Ρέλλης, Κατάνιας Ρεμούνδος…
– Και τι έγινε ρε Μητσάρα, εμείς άμα έχουμε στα κέφια του τον Ρουσούλα (Τάσης) και το Γερμανό (Βελίσκος) δεν πιανόμαστε!!!
-Ναι ρε παιδιά, επέμενε ο Δημήτρης (αργότερα μπαλαδόρος της Παναχαϊκής), σήμερα να ξέρετε δεν παίζει και ο Συνοδινός.
-Δεν πειράζει, κοίτα να δεις τον μικρό Ντίνο, τον λένε Δημητρακόπουλο, μόνο να μην έχει τρακ γιατί είναι το ντεμπούτο του, είπε ο Νικολάου.
Τελικά, από τις 12 που μαζευτήκαμε φτάσαμε στον Ταύρο 3 παρά 10, διαιτητής ο Ζλατάνος, το ματς αξιολογημένο Β΄ Εθνικής. Κατεβαίνουμε αφού παρκάραμε 2 μέτρα μακριά από τις γραμμές του τραίνου διότι κάτι αλάνες -τα πάρκινγκ της εποχής- ήτανε γεμάτες στο μηχανάκι.
– Μωρή, πεινάς; Ρωτάει ο θείος μου τη Μένια (από τα Μελίσσια). Η αριστοκράτισσα από τα βόρεια προάστεια ήταν καψούρα με τον μπάρμπα μου και έκανε αρχοντοκούρσες εκείνη την εποχή στην Κυψέλη για να τον συντηρεί.
Τι παιδιά είμαστε εμείς οι Καλαματιανοί, σκέφτηκα, ο μπαμπάς παφ-πουφ κοπανάει, ο θείος αγαπητικός. Ο Δημήτρης, εάν περάσει στη σχολή πυροσβεστών, ταβλαδόρος! Ο Νικολάου στο ηλεκτρολογείο μίζες και δυναμούς και του λόγου μου μαθητευόμενος στην Καυτατζόγλου (Άγιο Λουκά) στα καρμπιρατέρ αυτοκινήτων και μαθητής στον Ήφαιστο. Όλη τη βδομάδα να βρωμάνε οι φόρμες μου βενζίνη!!!
Βγάζουμε εισιτήρια, παίρνει της “βανίλιας” (Μένιας) δύο σάντουιτς και δύο λεμονίτες (στρογγυλές) και πήρανε και τσιγάρα Καρέλια (είχανε τότε τα μπαρ στα γήπεδα).
Περνάει το πρώτο 10λεπτο και οι δικοί μας αρχίζουν να πατάνε στο γήπεδο παρότι η ανωτερότητα του Φωστήρα ήταν εμφανής. Eμείς, οι φίλαθλοι (1000 Απόλλων και 300πλάσιοι Φωστήρας) αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε και να φωνάζουμε:
– Απόλλων! Απόλλων!
– Φωστήρ! Φωστήρ! Οι 300πλάσιοι.
– Ουυυυυυ! Ουυυυυυ! Εμείς. Που να ακουστούν οι Φωστηριώτες;
Τελικά δύο αποκρούσεις του Δημητρακόπουλου που θα ζήλευε και ο Γιασίν και 3 σουτ στα πουλιά από τον Δεϊμέζη και τον Ρεμούνδο. Μπαίνουμε στα αποδυτήρια με το χηνάρι (0-0).
Ο Μπάμπης ο Δρόσος ήτανε; Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ, μάλλον, γιατί μου φαίνεται αργότερα συνέχισε στο Π.Σ. “Η Καλαμάτα” που ίδρυσε ο κυρ Βασίλης ο Τζανετάκης διαλύοντας Πράσινα Πουλιά, όμιλο και Απόλλωνα και παρέα με Ανδρουτσόπουλο, Λαδά, Γαϊτανάρο έφτιαξαν τη σημερινή αναδεξιμιά μου, τη Μαύρη Θύελλα.
Λοιπόν, ο προπονητής φώναζε δυνατά:
– Πάμε μάγκες μου! Πάμε παιδιά μου! Δυνατά, τους έχουμε! Μύθος, λοιπόν, είναι ο Φωστήρας.
Έλα μου που τα αποδυτήρια είναι κολλητά και αρχίζουν οι Φωστηριώτες:
– Τι είπατε ρε κολοπανάδες, πουστροκαλαματιανοί, τώρα θα δείτε στο 2ο ημίχρονο και κλωτσιές και ξύλο, άμα λάχει, καργιόλια, που θα κερδίσετε εμάς, ρε ξεφτίλες!!!
Με το που βγαίνουμε στο γήπεδο παράγοντες και φίλαθλοι μας πέταγαν καφάσια, τελάρα, κάτι φιάλες στρογγυλές από πορτοκαλάδες γεμάτες!!! Η ομάδα όμως δεν κλονίζεται, παίζει τη μπάλα της ζωής της!!! Ο Βελίσκος μπαίνει, περνάει τη γραμμή και είναι στα όρια της κουκίδας του πέναλτι, ξαφνικά τον βλέπουμε στον αέρα και μετά να σκάει στο τερέν ξερός. Δύο μπακ τον είχανε στείλει… πέναλτι οι δικοί μας, τάκλιν του Φωστήρα, ο Ζλατάνος τα έχασε.
– Θα σε φυτέψουμε εδώ, κοράκι! Του λένε οι του Φωστήρα. Τι την πέρασες την Β΄ Εθνική; Όποιος κουνάει τον κώλο του κερδάει, ρε μπινέ!!!
Ο άνθρωπος κατάπιε τη σφυρίχτρα από την τρομάρα του και ξαφνικά φεύγει γκαζάτος για τον λάινσμαν.
– Φίλε θα μας φάνε.
Χωροφύλακες λίγοι, καμιά εικοσαριά και οι αρουραίοι οι Καλαματιανοί και Φωστηριώτες 2000!!! Είχαν έρθει και άλλοι τζαμπατζήδες στο Β΄ημίχρονο. Σήκωσε τη σημαία οφσάιντ το 8 (Βελίσκος) στην αρχή της φάσης.
– Δηλαδή, του λέει ο μπάρμπα Γιώργος Δέδες Νο 5 (αρχηγός), κύριε ρέφερυ πρέπει να βγάλει το πιστόλι να τον σκοτώσει για να δώσεις πέναλτι;
– Ορίστε κύριοι, παίζουμε, τους λέει ο Ζλατάνος, οφσάιντ μου είπε ο λάισμαν.
Και δεύτερη φάση καρμπόν και άλλο πέναλτι πνίγεται!!!
Εμείς οι φίλαθλοι αγριεύουμε, φεύγουμε από την εξέδρα και πιάνουμε τα συρματοπλέγματα στο αράουντ, τα τραβάγαμε μέσα έξω και φωνάζαμε:
– Θα το κάνουμε Περού! Θα το κάνουμε Περού!
Οπότε το 3ο πέναλτι το δίνει στο 85΄, θέλει 5 λεπτά να λήξει, τρέχει ο γιατρός και βάζει την κούπα (γόνατο) στη θέση του γιατί ο Βελίσκος ούρλιαξε από τους πόνους! Του είχε γυρίσει το γόνατο!!! Αφού συνήλθε γύρισε στον πάγκο και λέει:
– Εγώ το κέρδισα, εγώ το βαράω!
– Εντάξει, του είπε ο Δρόσος.
Σουτάρει… Αλλού ο Φάνης, αλλού η μπάλα, στην άλλη γωνία με δύναμη.
0 – 1 μέσα στον Ταύρο. Τι έγινε ρε; Κανένας στην Ελλάδα δεν έπαιζε διπλό μέσα στα σφαγεία (Ταύρο). Τελείωσε έτσι, αίμα και άμμος. Ο Κατάνιας βγάζει τη φανέλα του και κοπανάει ανεξέλεγκτα όποιον βρίσκει μπροστά του. Μπουνιές, κλωτσιές δαγκωνιές. Θηρίο ανήμερο. Ώπα και οι άλλοι του Φωστήρα από τον πάγκο, καμιά δεκαριά!
Οι Απολλωνιστές, οι περισσότεροι νεαροί, άρχισαν να κλαίνε και παρέα με τους χωροφύλακες καταφέρνουν και μπαίνουν στα αποδυτήρια, κλειδώνουν τη σιδερένια πόρτα και δεν μιλάει κανείς!
Το καθαρό 0-1 δεν το άντεξαν οι Φωστηριώτες, αυτοί που νίκαγαν τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ, τον ΟΣΦΠ, τον Πανιώνιο, τον Απόλλων Αθηνών. Είχαν χάσει στη Β΄ Εθνική από τον ιστορικό Απόλλωνα της ποδοσφαιρομάνας Καλαμάτας.
Υ.Γ.: Αυτό το παιχνίδι με έκανε τοπικιστή. Πείσμωσα και είπα: Από εδώ και πέρα Μεσσηνία, από εκεί που κατάγομαι. Τέρμα ο ΠΑΟ, ο Απόλλων Αθηνών και η ΑΕΚ. Μόνο ομάδες από τον τόπο μου θα βλέπω.
Μετά τιμής (ακόμη τη διατηρώ)
Π. Παναγιωτόπουλος
ή ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ
